ปริศนาการระดมทุนเทคโนโลยีของไทย: ทำไมเงินทุนระยะเริ่มต้นยังเข้าถึงยาก
ระบบนิเวศสตาร์ทอัพเทคโนโลยีของประเทศไทยเติบโตจากต้นแบบประปรายสู่ระบบที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง ทว่าการเข้าถึงเงินทุนยังคงเป็นคอขวดที่ยืดเยื้อ ปัญหาไม่ได้มีจุดติดขัดเพียงจุดเดียว แต่เป็นชุดของข้อจำกัดที่เชื่อมโยงกัน: วัฒนธรรมการลงทุนที่ระมัดระวัง ความจุของกองทุน VC ระยะเริ่มต้นที่จำกัด ความพร้อมของผู้ก่อตั้งที่ไม่สม่ำเสมอ และความท้าทายเชิงโครงสร้างด้านทางออก (exit) ทั้งหมดนี้ร่วมกันก่อร่างภูมิทัศน์การเงินที่มักผลักดันผู้ก่อตั้งไทยที่มีความทะเยอทะยานให้มองออกนอกประเทศ ในระดับ seed และ pre-seed ผู้ก่อตั้งจำนวนมากพึ่งพารอบจากครอบครัว-เพื่อนหรือเช็คเล็กๆ จากแองเจิล มีเงินทุนร่วมลงทุนอย่างเป็นทางการอยู่ แต่จำนวนกองทุนยังค่อนข้างน้อยและขนาดเช็คโดยทั่วไปค่อนข้างอนุรักษนิยมเมื่อเทียบกับเพื่อนบ้านในภูมิภาคอย่างสิงคโปร์ นักลงทุนมักชอบเดิมพันระยะหลังที่มีแรงฉุดรายได้ชัดเจน ส่วนหนึ่งเพราะแบบจำลองความเสี่ยงสำหรับเทคไทยยังอยู่ระหว่างพัฒนาและการออก (exit) ยังไม่ถี่ เมื่อมี CVC ปรากฏ ก็อาจนำพาช่องทางจัดจำหน่ายและความน่าเชื่อถือมาให้—แต่ก็อาจมีเงื่อนไขเชิงกลยุทธ์ที่ไม่สอดคล้องกับความเป็นอิสระระยะยาวของสตาร์ทอัพ สินเชื่อธนาคารช่วยเติมช่องว่างได้น้อย สถาบันการเงินแบบดั้งเดิมมักต้องการหลักประกันและกระแสเงินสดย้อนหลัง; สตาร์ทอัพที่หนักไปทางซอฟต์แวร์มักไม่มีทั้งสองอย่าง Venture debt กำลังเกิดขึ้นทั่วโลก แต่ในไทยยังเพิ่งเริ่มหาจุดพอดีผลิตภัณฑ์–ตลาด ทำให้ผู้ก่อตั้งส่วนใหญ่ต้องยืดทุนหุ้นหรือ bootstrap โครงการให้ทุนและสิทธิประโยชน์ทางภาษีก็มีอยู่ตามหน่วยงานและองค์กรพัฒนา ทว่าการเข้าถึงอาจไม่ทั่วถึง: เกณฑ์คุณสมบัติ ไทม์ไลน์การสมัคร และภาระการรายงาน อาจบั่นทอนทีมเล็กที่ไม่มีทรัพยากรด้านคอมพลายแอนซ์ อุปสรรคประการที่สองคือความสอดประสานระหว่างผู้ก่อตั้ง–นักลงทุน วัสดุนำเสนอ (pitch) บางครั้งประเมินค่าการเงินต่อหน่วย การคงอยู่ของลูกค้า หรือความยากต่อการลอกเลียนแบบต่ำไป ขณะที่นักลงทุนอาจให้ความสำคัญกับกำไรระยะสั้นมากเกินไปแทนเส้นทางสู่การสเกล ความไม่ลงรอยนี้ลดอัตราปิดดีลและยืดวงจรการระดมทุน ซึ่งอาจเป็นเรื่องอยู่รอดในตลาดที่เคลื่อนเร็ว ผู้ก่อตั้งที่ยังไม่เคยผ่าน term sheet…
